In een conflictsituatie staan er altijd minstens twee partijen tegenover elkaar. Rond 1302 waren dat voornamelijk de Liebaarts en de Leliaarts.
|
Aanvankelijk was het enkel de Vlaamse adel die de graaf steunde in zijn politiek. Als feodaal heerser probeerde hij zoveel mogelijk de macht van de steden te beperken. Het gemeen (gewone volk) werd pas liebaartsgezind bij de Franse bezetting van Vlaanderen. Toen werd hun streven hetzelfde als dat van de graaf: Vlaanderen vrij houden van Franse overheersing.
|
|
|
|
Klauwaarts is een latere benaming, waarschijnlijk pas van tijdens de opstand van Kust-Vlaanderen in 1323. Tijdens de periode van de Guldensporenslag werd enkel de term Liebaarts gebruikt. De term klauwaarts verwijst eveneens naar de klauwende leeuw in het schild van de graaf van Vlaanderen. Het onderscheid tussen een liebaart en een leeuw zoals dat nu gebruikt wordt in de heraldiek was echter bijna onbestaande rond 1302. Pas midden 14de eeuw begon men dit onderscheid te maken.
|
|
Liebaarts, Liebaerts, Liebaerds, Liebaards, Libaerts,..... Klauwaerts, Clauwaerts, Clauwaarts,...... maak zelf je keuze. Tijdens de middeleeuwen lagen de spellingsregels zoals wij die nu kennen nog niet vast. Elke schrijver schreef zoals het hem aangeleerd was en soms zoals hij zelf dacht dat het beste was. Wij kozen voor de spelling "Liebaart" met dubbele A en met een T. Zo kunnen we het onderscheid maken met de nog steeds bestaande familienaam Liebaert. Ook kozen we zo voor een gewild moderne spelling, om toch duidelijk te maken dat we mensen van het heden zijn, alhoewel we dikwijls in het verleden vertoeven.
|
De partijgangers van de graaf waren de Liebaarts. Het woord is een heraldische term en betekent
zoveel als leeuw (luipaard). Het wapenschild van de graaf van Vlaanderen vertoont immers een klimmende zwarte leeuw op gouden
(geel) veld.
Zo werden de aanhangers van de Franse koning en de Franse belangen in Vlaanderen genoemd.
De naam komt van de gouden lelies op blauw veld in het schild van de Franse koning. De Leliaarts tooiden hun huizen en
meubels met lelies als ornament en kregen zo hun naam. Het waren vooral patriciërs die zich verrijkten met hun
handelsmonopolies en daarom niet wensten dat de graaf zich te veel bemoeide met hun zaken. Dus wendden zij zich
rechtstreeks tot de Franse koning.
Terug naar begin van de pagina.
Email ons!
